Wenecja, perła miast, gdzie romantyczne kanały pulsują życiem, to miejsce, gdzie ruch statków pasażerskich i handlowych maluje obraz pełen uroku. Jego sercem jest ikoniczny Wielki Kanał, znany także jako Canal Grande, który pozostaje niezmienny od czasów świetności miasta, dzieląc je na dwie niemal identyczne części. Canal Grande, główna arteria wodna o długości 4 km, zmieniająca swoją szerokość między 30 a 70 m, sięgająca głębokości do 5 m, i przybierająca kształt przypominający odwróconą literę S, odgrywa kluczową rolę jako główne centrum transportowe. Dzieli dzielnice San Marco, Cannaregio i Castello (po północnej stronie) od Dorsoduro, San Polo i Santa Croce (południowa strona kanału). Po obu stronach Canal Grande wznoszą się majestatyczne pałace, niegdyś należące do zamożnych kupców, którzy sprowadzali towary prosto z odległych miejsc za pośrednictwem tego kanału. Wśród tych fascynujących budowli warto wymienić takie jak kościół Santa Maria della Salute, pałac Ca’ d’Oro (Złoty Dom), Palazzo Barbaro a San Vidal, Fondaco dei Turchi i wiele innych. Na Wielkim Kanale, który technicznie jest cieśniną, znajdują się tylko cztery mosty: Akademii, Bosych, Konstytucji i Rialto. Podziwianie tego cudownego miejsca z perspektywy wody to wyjątkowe doświadczenie, szczególnie podczas przejażdżki słynnymi gondolami, które można spotkać w różnych częściach miasta. Niemniej jednak, z mojego punktu widzenia, najlepszym sposobem na zwiedzanie Wenecji jest korzystanie z wygodnych i efektywnych wodnych taksówek, czyli vaporetto. Ten popularny środek transportu umożliwia szybkie przemieszczanie się po mieście i wygodne dotarcie do wybranych celów. A jednym z najchętniej odwiedzanych miejsc w Wenecji jest Plac Świętego Marka, otoczony słynnymi zabytkami, które są niekwestionowanymi atrakcjami turystycznymi tego wyjątkowego miasta.
W samym sercu Wenecji, wystarczy znaleźć przystanek taksówki wodnej i obrać kurs wzdłuż Canal Grande. Po pewnym czasie nasza łódź osiąga miejsce, gdzie splatają się trzy wodne arterie: Canal Grande, Canale della Giudecca oraz Bacino di San Marco. To rozpoznawalne miejsce wyróżnia się dzięki dwóm charakterystycznym budowlom - kościołowi Sain Maria della Salute i galerii Punta della Dogana. Krótka podróż taksówką wodną nie tylko przynosi przyjemność, ale także umożliwia poczucie unikalnego klimatu Wenecji, odkrywając ją z perspektywy wody. To doświadczenie stanowi wyjątkową przygodę, zwłaszcza dla tych, którzy zazwyczaj stąpają jedynie po suchym lądzie. Zajmując miejsce na burcie lub dziobie statku, otwiera się dodatkowa możliwość wirtualizacji podróży, gdzie każdy zakręt kanału staje się pełen nieoczekiwanych pięknych widoków. Ta krótka wyprawa nie tylko dostarcza chwil relaksu, ale także pozwala na zanurzenie się w magiczną atmosferę miasta wodnych alei. W ten sposób, podróżując łodzią wodną, stajemy się częścią tej unikalnej scenerii, którą Wenecja prezentuje w sposób niepowtarzalny.
W pewnym momencie naszym oczom ukazuje się cel podróży - Plac Świętego Marka. Z perspektywy wody witają nas dwie majestatyczne kolumny, znane jako "Morska Brama Wenecji". To symboliczne powitanie, które już z daleka wskazuje na niezwykłość tego miejsca.
Plac Świętego Marka (Piazza San Marco) to nie tylko najbardziej rozpoznawalne, ale i najbardziej monumentalne serce Wenecji. Jego imponujące wymiary - 175 metrów długości i 82 metry szerokości - nadają mu wyjątkowy charakter. Unikatowość tego miejsca podkreśla fakt, że jest jedynym placem w mieście, który nosi miano "Piazza," ponieważ pozostałe place określa się jako "campi". Plac Piazza San Marco w Wenecji wybudowano w IX wieku, a jego powstanie było związane z rozbudową Bazyliki św. Marka i Pałacu Dożów. Plac został zaprojektowany i wytyczony na polecenie władz miejskich, a jego kształt i rozmiary były dostosowane do rosnącego znaczenia politycznego i religijnego tego obszaru. Przez tysiąc lat Plac Świętego Marka pulsował życiem politycznym i religijnym Republiki Weneckiej, zdobywając status symbolicznego serca miasta. Dzisiaj, stanowi on nie tylko świadectwo długotrwałej historii Wenecji, ale także uosobienie jej ducha. Ten niezwykły plac to nie tylko przestrzeń, lecz także kompleks zabytkowy o ogromnym znaczeniu globalnym. Różnorodne style artystyczne splatają się na Placu Świętego Marka, tworząc unikalny konglomerat historii i kultury. To miejsce nie tylko emanuje niezmierzoną wartością, lecz także jest jednym z najważniejszych kompleksów zabytkowych na świecie. Przechadzając się po jego brukowanych zakamarkach, można przeżyć podróż przez wieki, odkrywając niezliczone warstwy historii i sztuki. Plac Świętego Marka łączy się z tzw. piazzettą, tworząc malowniczy kształt litery "L". Ta urocza przestrzeń jest dodatkowo ozdobiona dwiema kolumnami, symbolizującymi "morską bramę Wenecji". Piazzetta stanowi nieodłączną część tego historycznego kompleksu, dodając mu jeszcze więcej uroku i symboliki. To światowe dziedzictwo kultury, które każdy powinien szanować i chronić. Plac Świętego Marka to nie tylko miejsce na mapie Wenecji; to symbol, który przenika przez wieki i wciąż emanuje niezmiennym pięknem i znaczeniem, a my stajemy się częścią historii i tajemnicy tego wyjątkowego miejsca.
Plac Świętego Marka to także centrum niezliczonych atrakcji, które przyciągają uwagę nie tylko w sezonie turystycznym. Znajdujące się po prawej stronie Pałac Dożów (Palazzo Ducale) i nieco bardziej ukryty Most Westchnień (Ponte dei Sospiri) to perły światowej architektury, które skupiają się wokół tego urokliwego placu. Po lewej stronie możemy podziwiać bibliotekę Libreria Sansoviniana oraz dominującą nad placem Dzwonnicę św. Marka (Campanile di San Marco), której imponująca wysokość wynosząca 98,6 metra stanowi najwyższy punkt widokowy w całym mieście. Nieopodal tej historycznej wieży możemy odkryć słynną Bazylikę Świętego Marka (Basilica di San Marco) oraz majestatyczną wieżę zegarową Torre dell'Orologio. Plac Świętego Marka jest miejscem, gdzie architektura, historia i kultura splatają się w fascynujący sposób. Dodatkowo, przy samym placu Świętego Marka, lecz niewidoczne na zdjęciu, znajdują się imponujące gmachy Procuratie Vecchie i Nuove oraz budynek Ala Napoleonica. Poniżej przedstawię więcej informacji na ich temat, aby pełniej zrozumieć bogactwo kulturowe tego miejsca. Myślę, że te informacje stanowią cenną wiedzę dla tych, którzy planują dwudniowe zwiedzanie Wenecji. Osobiście, będąc na Placu Świętego Marka, nie zdawałem sobie sprawy z bogactwa historycznych skarbów tego miejsca. Dopiero przygotowanie tej strony internetowej i związane z nim poszukiwania informacji pozwoliły mi w pełni zanurzyć się w fenomen Wenecji.
Plac Świętego Marka w Wenecji to nie tylko przepiękne zabytki architektury i dziedzictwo światowej kultury, ale również miejsce, o którego specyfice stanowią również ludzie. To nie tylko chłodne kamienne mury, ale pulsujące życie setek odwiedzających to magiczne miejsce. Niektórzy przemierzają Plac Świętego Marka w pośpiechu, w poszukiwaniu kolejnej perły muzealnej, inni zatrzymują się na chwilę, by uwiecznić te niezapomniane chwile na pamiątkowych fotografiach. Są też tacy, którzy zanurzają się w atmosferze tego miejsca, delektując się miejscowymi specjałami w kawiarniach, wypełniając przestrzeń rozmową i uśmiechem. Jednak to nie wszystko, bowiem jak na plac przystało jest to miejsce handlu. Tutaj można nabyć unikalne pamiątki z Wenecji dla bliskich i przyjaciół. To właśnie tutaj, na Placu Świętego Marka, maski karnawałowe nabierają osobistego charakteru, a wytwarzane z prawdziwego szkła z Murano wyroby stają się wyjątkowym darem. To miejsce, gdzie każdy zakup ma swoją historię i wartość, dodającą niepowtarzalny wydźwięk wspomnieniom z wizyty w Wenecji.
Morska Brama w Piazzetta. Kolumna po lewej stronie z posągiem św. Teodora upamiętnia tego świętego jako patrona Wenecji przed przyjęciem św. Marka na tę rolę, którego symbolizuje prawa kolumna z lwem ze skrzydłami. Obie kolumny w Piazzetta, stanowiące tzw. "morską bramę Wenecji", mają symboliczne znaczenie. Pierwsza kolumna z posągiem św. Teodora upamiętnia tego świętego jako patrona Wenecji przed przyjęciem św. Marka na tę rolę. Wcześniej, w IX wieku, podczas zagrożenia ze strony smoka morskiego, legendy mówią, że św. Teodor pomógł obronić miasto przed niebezpieczeństwem.
Druga kolumna z posągiem św. Marka upamiętnia św. Marka jako głównego patrona Wenecji. Św. Marek stał się patronem miasta po przeniesieniu jego relikwii z Aleksandrii do Wenecji w IX wieku. Kolumny te były także miejscem, gdzie odbywała się ceremonia zaślubin z morzem, symbolizująca panowanie Wenecji nad morzami i handlową potęgę miasta. To historyczne wydarzenie dodaje kolejny wymiar symboliczny i kulturowy Piazzetty. Lew ze skrzydłami, nazywany również Lwem św. Marka, jest jednym z najbardziej charakterystycznych elementów na Piazza San Marco w Wenecji. To posąg przedstawiający lwa, który trzyma księgę otwartą na łapie z napisem "Pax tibi Marce evangelista meus" (Pokój tobie, Marek, mój ewangelisto). Lew ten symbolizuje św. Marka, który jest patronem Wenecji. Legenda głosi, że lwa ze skrzydłami sprowadzono do Wenecji w 1254 roku z Konstantynopola jako zdobycz wojenna. Skrzydła lwa symbolizują siłę i władzę, a samo przedstawienie jest odniesieniem do chrześcijańskiego symbolu ewangelisty św. Marka, którego atrybutem jest lew. Lew ten stał się nieodłącznym elementem weneckiego krajobrazu i jest umieszczony na kolumnie przed wejściem do Pałacu Dożów.
Pałac Dożów, czyli Palazzo Ducale, to niezwykła budowla pełna historii, wzniesiona na Placu Świętego Marka, centralnym punkcie Wenecji. Pierwotna budowla, wzniesiona w 814 roku, miała charakter obronny. W XI wieku wybudowano w tym miejscu zamek, który słynną gotycką formę przyjął dopiero w XIV i XV wieku. W czasach Republiki Weneckiej (Serenissima), Pałac Dożów był symbolem władzy, sztuki i kultury, a także siedzibą doży i najwyższych urzędników Republiki. Doża, inaczej zwany Doge, pełnił najwyższą funkcję w Republice. Tytuł wywodzi się od łacińskiego "dux", który od IV wieku oznaczał najwyższego dowódcę wojskowego w prowincji granicznej Rzymian. Doża sprawował rządy dożywotnio, początkowo był wybierany przez zgromadzenie dorosłych obywateli (arengo), a później przez kolegium elektorów powoływane przez Wielką Radę, złożoną z patrycjuszy reprezentujących zamożne rodziny.
Palazzo Ducale to jedno z najwybitniejszych dzieł weneckiego gotyku, charakteryzującego się wpływami architektury bizantyjskiej i islamskiej. Przez wieki wielokrotnie przekształcano jego strukturę, dostosowując do potrzeb rosnącej liczby urzędników państwowych. Ten trzykondygnacyjny budynek o fasadzie z białego i różowego kamienia otoczony jest dziedzińcem z trzech stron, zamykającym się Bazyliką św. Marka. Arkadowe loggie zdobią fasadę, a attyki podkreślają jego imponującą bryłę. Na pierwszym piętrze mieściły się mniejsze instytucje, takie jak kancelarie prawne i biuro marynarki. Jednak najważniejsze pomieszczenia, w tym Sala Wielkiego Rady, sala głosowań wybierających dożę oraz prywatne apartamenty doży, znajdowały się na drugim piętrze. Na trzecim piętrze znajdowała się Sala del Colleggio, gdzie przyjmowano głównie ambasadorów zagranicznych, a także zwykłych obywateli składających skargi i rozwiązujących problemy.
Pałac Dożów (Palazzo Ducale) został otwarty dla publiczności w 1796 roku, a wejście do pałacu to Porta del Frumento od strony laguny. Wnętrza Palazzo Ducale zachwycają wspaniałą architekturą gotycką oraz renesansowymi dziełami sztuki, które nawiązują do fascynującej historii miasta. Pałac Dożów to także skarbnica sztuki, z kolekcją obrazów takich mistrzów jak Tintoretto czy Veronese. Taras widokowy pałacu dostarcza widoki na Kampanilę czyli dzwonnicę św. Marka. Architektura pałacu jest nie tylko piękna, ale również funkcjonalna, z myślą o obronie i reprezentacji władzy. Można tutaj podziwiać majestatyczne Sale Książęce, gdzie odbywały się oficjalne ceremonie i spotkania weneckiego doża. Jest to swoista podróż przez wieki, odkrywanie tajemniczej historii Wenecji i jej roli w kształtowaniu kultury europejskiej. Możliwość zwiedzania w różnych językach ułatwia poznanie tej fascynującej historii. Przy zachodnim skrzydle znajduje się Porta della Carta, reprezentacyjne wejście ozdobione rzeźbami przedstawiającymi m.in. cnoty kardynalne, popiersie św. Marka oraz dożę Francesco Foscari, inicjatora tego wejścia. Pałac Dożów (Palazzo Ducale) łączy się z sąsiadującym więzieniem poprzez Most Westchnień, czyli Ponte dei Sospiri, z którym związana jest romantyczna legenda.
Most Westchnień, znany również jako Ponte dei Sospiri, jest jednym z charakterystycznych punktów Wenecji, łączącym Wschodnie skrzydło Pałacu Dożów z sąsiadującym więzieniem. Zbudowany w 1600 roku, most wykonany jest z białego kamienia i ma dwie przeszklenie galerie. Nazwa "Most Westchnień" wywodzi się od czasów, gdy skazani przekraczali go w drodze do więzienia, a przeszklenia umożliwiały im ostatnią spojrzenie na Wenecję przed izolacją. Most jest popularnym miejscem turystycznym, przyciągającym zwiedzających swoją architekturą i historią, bo Most Westchnień można zwiedzać. Jest on dostępny jedynie dla pieszych zwiedzających Pałac Dożów i więzienie. To trochę przerażające przejście pozwala spojrzeć na Wenecję z nieco innej perspektywy i zrozumieć funkcje tego historycznego miejsca.
Legenda o Moście Westchnień to jedna z najbardziej romantycznych i melancholijnych opowieści związanych z Wenecją. Według tej uroczej historii, skazani, przekraczając ten most, ostatni raz spoglądali na piękną Wenecję przez kraty okien i wtedy rzekomo słychać było ich westchnienia, wynikające z utraty wolności i perspektywy przebywania w zamknięciu. Ta fascynująca legenda nadaje mostowi romantyczny i tajemniczy wymiar, przyciągając licznych turystów zainteresowanych historią tego wyjątkowego miejsca.
"Libreria Sansoviniana" to piękna biblioteka, która znajduje się nieopodal Dzwonnicy św. Marka (Campanile di San Marco). Jej początki sięgają XVI wieku, gdy Jacopo Sansovino, włoski architekt i rzeźbiarz epoki renesansu, zaprojektował ten majestatyczny budynek nadając mu charakterystyczną formę pałacu. Ten elegancki gmach jest jednym z najważniejszych przykładów architektury renesansowej w Wenecji, a nazwa "Sansoviniana" honoruje twórcę tego dzieła, Jacopo Sansovino. Wnętrze gmachu biblioteki jest ozdobione freskami, kolumnami i rzeźbami, co nadaje mu wyjątkowy charakter. Wspaniała czytelnia z imponującym widokiem na plac św. Marka jest jedną z wielu atrakcji biblioteki, której celem było gromadzenie cennych manuskryptów, starożytnych tekstów i książek. Może dlatego posiada ona w swoich archiwach jeden z najważniejszych w świecie zbiorów rękopisów greckich, łacińskich i orientalnych. Libreria Sansoviniana, zwana też Biblioteca Nazionale Marciana jest dostępna dla zwiedzających, którzy mogą podziwiać zarówno jej architekturę, jak i bogate zbiory. To miejsce stanowi istotny element dziedzictwa kulturowego Wenecji, przyciągając miłośników sztuki i historii z całego świata. A z turystycznego punktu widzenia jest to budynek, przed którym ustawiono wiele stolików, przy których można usiąść i zamówić coś fajnego, a przy tym obserwować toczące się wokół życie. W tym momencie dystansuję się od komentarza dotyczącego cen.
Podobno w zbiorach biblioteki znajduje się testament słynnego weneckiego podróżnika i kupca Marco Polo. Ten temat bardzo mnie zainteresował i dlatego zebrałem trochę informacji dotyczących tego dokumentu. Chociaż wielu wątpiło w jego relacje przez wieki, Marco Polo jest obecnie bezdyskusyjnie uważany za największego podróżnika średniowiecza, a jego pisma są jednym z najważniejszych źródeł na temat Chin i Azji z końca XIII wieku. Polo spędził ponad 20 ostatnich lat swojego życia we względnym spokoju i samozadowoleniu weneckiego kupca, zanim zmarł w 1324 roku. Jego testament to fascynujący dokument, który rzuca światło na charakter tej słynnej postaci historycznej. Dokument ten jest obecnie przechowywany w bibliotece "Libreria Sansoviniana", znanej również jako Biblioteca Nazionale Marciana. Jeśli jesteś zainteresowany zgłębieniem tajemnic tego dokumentu, warto odwiedzić tę renomowaną bibliotekę.
Dzwonnica św. Marka (Campanile di San Marco) znajduje się w sąsiedztwie biblioteki "Libreria Sansoviniana" i wznosi się dumnie nad Placem św. Marka. Jej imponująca wysokość, wynosząca 98,6 metra, czyni ją najwyższym punktem widokowym w całym mieście. Zbudowana w stylu gotyckim, pierwotnie pełniła funkcję latarni morskiej dla statków wpływających do laguny, a także dzwonnicy dla pobliskiej Bazyliki Świętego Marka. Choć sięga XI wieku, obecny kształt wieży datuje się na XV wiek, gdy przeszła renowację po zawaleniu się pierwotnej konstrukcji. Na szczycie wieży góruje pozłacany posąg Archanioła Michała, nadający jej niepowtarzalnego uroku. Historyczny dzwon Campanile di San Marco dawniej ogłaszał ważne wydarzenia i ostrzegał przed zagrożeniem dla miasta. Wieża pełniła również rolę obserwatorium, kontrolując przypływy i odpływy, nadzorując aktywność handlową na okolicznych kanałach. W 1902 roku, choć uległa zawaleniu, została z powodzeniem zrekonstruowana, przywracając jej dawny blask.
Campanile di San Marco to nie tylko historyczna dzwonnica, lecz także symbol siły i wytrwałości Wenecji w obliczu zmieniających się czasów. W czasach Republiki Weneckiej, wieża była symbolem potęgi "Serenissimy". Wspaniały widok z Wieży św. Marka zachwycał już wielkich władców, takich jak niemiecki cesarz Fryderyk IV oraz francuski cesarz Napoleon. Dziś, Kampanila przy bazylice stanowi jeden z najważniejszych punktów widokowych i jest dostępna dla zwiedzających i oferuje zapierające dech w piersiach widoki na Wenecję i laguny.
Bazylika św. Marka (Basilica di San Marco) w Wenecji stanowi znaczące historyczne miejsce we Włoszech oraz jest jednym z najważniejszych zabytków miasta, pełniąc rolę głównej świątyni. Choć jej początki sięgają IX wieku, to na przestrzeni wieków przeszła liczne przeobrażenia i rozbudowy. Projekt Bazyliki św. Marka wzorowany był na konstantynopolitańskim Kościele Św. Apostołów. Bazylika została zaprojektowana na planie krzyża greckiego, z pięcioma kopułami wzniesionymi na ramionach krzyża oraz fasadą składającą się z dwóch poziomych arkad. Kolumny wmurowane w fasadę pochodzą z Ziemi Świętej i Syrii, a półkoliste tympanony zdobią przepiękne mozaiki przedstawiające sceny biblijne. Architektura Bazyliki łączy style bizantyjski, romański i gotycki, co nadaje jej niepowtarzalny charakter. Nazywana jest często "Złotym Kościołem" z powodu bogatych złotych mozaik, stanowiących jedne z najważniejszych dzieł sztuki mozaikowej na świecie. Początkowo wykonywane przez artystów z Konstantynopola, późniejsze mozaiki są dziełami wielkich mistrzów, takich jak Tycjan, Tintoretto czy Veronese. Mozaiki w przedsionku przedstawiają sceny ze Starego Testamentu, podczas gdy w głównej części Bazyliki ukazane są wydarzenia z Nowego Testamentu, obejmujące życie Jezusa Chrystusa, Maryi Panny i Dwunastu Apostołów. Wnętrze, bogate w marmury i złoto, emanuje wyjątkową okazałością. Dodatkowo, Bazylika kryje wiele innych skarbów, z których najcenniejszym jest Złoty Ołtarz (Pala d’Oro), ozdobiony 1300 perłami, 300 szafirami, 300 szmaragdami i 400 granatami.
Z zewnątrz zachwyca wielokolorowymi marmurami oraz licznymi zdobieniami, które wmurowywane były w nią na przestrzeni wieków. Charakterystyczne dla bazyliki są również cztery konie brązowe na fasadzie, które są replikami, a oryginały znajdują się w Muzeum Marciano. Bazylika była pierwotnie miejscem przechowywania relikwii św. Marka, sprowadzonych z Aleksandrii. Bazylika św. Marka była również miejscem koronacji weneckich władz i dogów. Podczas budowy relikwie św. Marka zostały ukryte i mimo wielu podejmowanych prób nikt nie potrafił ich odnaleźć. Dopiero 25 czerwca 1094 roku miejsce ukrycia relikwii zostało odkryte. Odnalazł je doża Vitale Faliero w jednym z filarów świątyni. Obecnie ciało patrona Wenecji spoczywa we wnętrzu ołtarza, składającego się z czterech kolumn i marmurowego baldachimu. Miejsce to jest oczywiście najważniejszą częścią Bazyliki św. Marka.
W Bazylice spoczywają relikwie św. Marka, który jest patronem Wenecji. Na początku naszej ery Św. Marek był ewangielistą i współpracował z św. Pawłem Apostołem i ze św. Piotrem, który podobno wysłał go do Aleksandrii w Egipcie, aby tam głosił Ewangielię. Pełniąc funkcję biskupa miał on nauczaniem przyciągać wielu pogan do Chrystusa. W końcu jednak poniósł śmierć męczeńską przez włóczenie go po ulicach Aleksandrii, gdzie został też pochowany. Istniało proroctwo, które spełniło się w IX wieku. Ciało św. Marka zostało wykradzione z Aleksandrii przez dwóch kupców weneckich o imionach Rusticus i Bonus. Podczas powrotu do Wenecji, relikwie św. Marka zostały ukryte w beczkach z mieloną wieprzowiną, aby zmylić muzułmańskich celników, którzy zgodnie z zasadami swojej religii nie mogli dotykać tego mięsa. Legenda głosi, że podczas podróży statek z relikwiami został przewodzony przez samego św. Marka, który ukazał się kupcom i prowadził ich przez niebezpieczne kanały. Po dotarciu do Wenecji, relikwie zostały uroczyście przeniesione do kościoła, zbudowanego w 832 roku jako miejsce pochówku. Niestety, kościół ten, wraz z przylegającym pałacem dożów, uległ zniszczeniu w pożarze w 976 roku. Świątynię odbudowano w latach 1063–1094, nadając jej status bazyliki. Legenda o cudownym przewodnictwie św. Marka nad kupcami ugruntowała jego pozycję jako patrona miasta, czuwającego nad nim. Od tego czasu Bazylika św. Marka stała się ważnym miejscem kultu i pielgrzymek, przyciągającym wielu wiernych. Wówczas patronem Wenecji był św. Teodor, ale Wenecjanie pragnęli mieć patrona obecnego na miejscu.
Wieża Zegarowa w Wenecji, znana jako Torre dell'Orologio, to imponująca budowla, która stoi na zachodnim krańcu Piazza San Marco. Wieża Zegarowa została zbudowana między 1496 a 1499 rokiem przez braci Gian Carlo i Gian Paolo Rainieri oraz Maurizio Codussi. W XVI wieku została przebudowana przez Mauro Condussiego. Wieża Zegarowa jest również dzwonnicą, a dzwony wybijają godziny, melodyjki i różne dźwięki symboliczne. Wieża ma wysokość około 50 metrów i jest zdobiona rzeźbami przedstawiającymi postacie Mitologii i Zodiaku. Wieża Zegarowa stanowi istotny element Placu św. Marka (Piazza San Marco), wzbogacając go architektonicznie i historycznie. To także jedno z miejsc, które przyciągają uwagę turystów odwiedzających Wenecję.
Zegar na wieży, zwany Orologio, to zegar astronomiczny, który został dodany w 1499 roku. Zegar wyświetla godziny, fazy księżyca i znaki zodiaku. Mechanizm zegara jest skomplikowany i zawiera różne wskazówki i tarcze, w tym tarczę zegara 24-godzinnego oraz wskazówki wskazujące dni tygodnia i fazy księżyca. Zegarowi przypisuje się nie tylko funkcję pomiaru czasu, ale także symboliczne znaczenie, związane z astrologią i kalendarzem. A powyżej zegara stale czuwający skrzydlaty lew Św. Marka obserwuje ynajdujących się na placu zwiedzających.
Plac Świętego Marka otoczony został także monumentalnymi budynkami Procuratie Vecchie i Nuove. Budynek Procuratie Vecchie, czyli Prokuracja Stara, został wybudowany w XVI wieku i pełnił funkcję siedziby urzędników państwowych oraz handlową. Z kolei Procuratie Nuove, czyli Nowe Prokuracje, jest młodszym budynkiem, zbudowanym w XVII wieku, który również pełnił funkcje administracyjne i handlowe. Oba budynki tworzą imponującą fasadę wokół Placu Świętego Marka, nadając mu unikalny charakter architektoniczny. Procuratie Vecchie i Nuove są przykładem architektury weneckiego renesansu, z charakterystycznymi detalami i zdobieniami. Procuratie Vecchie gości obecnie ekskluzywne sklepy i kawiarnie. Natomiast Procuratie Nuove jest siedzibą różnych instytucji, w tym Correr Museum, które prezentuje bogatą kolekcję dzieł sztuki i eksponatów historycznych. Muzeum Correr poświęcone jest historii miasta i kultury weneckiej od XIV do XVIII wieku. Znajdziemy tu m. in. stare mapy, wśród nich niezwykle cenną i znaną mapę Venetie MD wykonaną w 1500 r. Oprócz tego wspaniałe rzeźby (np. Dedal i Ikar A. Canovy), portrety, meble i ozdoby w stylu neoklasycznym oraz obrazy mistrzów malarstwa weneckiego, takich jak: Bellini, Vivarini, Carpaccio i Lorenzo Veneziano. Szczególnie interesująca jest biblioteka oraz pokoje cesarskie. Ekspozycja została przygotowana z prawdziwie wenecką wyobraźnią. W każdej sali w rogu znajdują się tablice opisujące dany obszar w języku włoskim i angielskim. Swoją nazwę muzeum zawdzięcza arystokracie (Teodoro Correr), który przekazał miastu bogate zbiory dokumentów i dzieł sztuki ściśle związanych z historią Wenecji. Najpierw znajdowały się tu urzędy prokuratorskie, w czasach Napoleona siedziba gubernatora, a po zjednoczeniu Włoch w budynku rezydowali królowie. Aktualnie, poza muzeum, znajdziemy w nim apartamenty prezydenckie oraz najstarszą kawiarnię w Wenecji – Caffe Florian. Przy Placu św. Marka, w gmachu Prokuracji Nowej, działa Muzeum Archeologiczne (Museo Archeologico Nazionale di Venezia) posiadające w swojej kolekcji zbiory greckiej i rzymskiej rzeźby. Początek kolekcji dała donacja kardynała Domenico Grimaniego. Procuratie Vecchie i Nuove wraz z dzwonnicą katedry i Pałacem Dożów tworzą malowniczą scenerię Placu Świętego Marka. Te budynki są nie tylko znaczącymi historycznie zabytkami, ale także stanowią serce życia publicznego i kulturalnego na Placu Świętego Marka.
Ala Napoleonica (Ala Napoleonica) to budynek znany również jako Napoleon Wing. Został on zbudowany stosunkowo niedawno, w latach 1810-1814 w okresie panowania Napoleona Bonaparte. Mimo, że dzisiaj nikt nie wyobraża sobie innego wyglądu Placu św. Marka, jak trzy pierzeje długich budynków i czwarta zamknięta bazyliką św. Marka, to należy podkreślić, że dawniej było inaczej. Dopiero kiedy Napoleon zawitał do miasta, zmienił się wygląd krawędzi placu naprzeciwko bazyliki. Podjął on decyzję o dobudowaniu nowego skrzydła łączącego dwa stare Procuratorie – Procuratorię Nową z Procuratorię Starą. Znajdujący się tam kościół San Geminiano musiał zostać wyburzony. Projekt architektoniczny Ala Napoleonica był dziełem Giuseppe’a Solaniego, który stworzył neoklasycystyczną fasadę budynku, który tworzy integralną część kompleksu architektonicznego. Ala Napoleonica charakteryzuje się klasycznymi kolumnami, dekoracyjnym fryzem i rzeźbionymi detalami, nawiązując do stylu architektury antycznej. Gmach został pierwotnie zaprojektowany jako rezydencja dla Napoleona podczas jego pobytu w Wenecji i z czasem wkomponował się w otoczenie tak, że obecnie jest nie do pomyślenia, że w tym miejscu nie ma kolumnady Ala Napoleonica. W okresie napoleońskim budynek pełnił funkcję administracyjną, służąc jako siedziba władz miejskich. Budynek ten jest ważnym świadectwem wpływu napoleońskiego na architekturę Wenecji i stanowi cenny element dziedzictwa kulturowego miasta. W gmachu Ala Napoleonica organizowane są wystawy i imprezy kulturalne, co wzbogaca funkcjonalnie to historyczne miejsce.
Odrestaurowana Ala Napoleonica pozostaje otwarta dla zwiedzających, umożliwiając im odkrycie unikalnego związku między historią a sztuką architektoniczną. W środkowej części budynku wykonano bramę przechodnią (Sotoportego San Geminiano), które łączy Plac św. Marka z resztą miasta. A my po zwiedzeniu Placu św. Marka udajemy się dalej z zamiarem poznania dalszych weneckich atrakcji. Naszym kolejnym celem jest słynny most Rialto, który nie jest zbytnio oddalony. Jednak liczne obrazy miasta, kanały pełne łodzi i gondoli, romatycznych mostków, kamienic, gmachów, willi i rezydencji, kościołów, sklepików i restauracji nie pozwalają na szybkie przemieszczanie się krętymi uliczkami starego miasta. Co jakiś czas naszą uwagę zwraca wystawa masek, witryna z pięknym kolorowym szkłem wyprodukowanym na weneckiej wyspie Murano, czy też łakomo wyglądające wypieki i wyroby tutejszych cukierników.
Alternatywą dla mojej wirtualnej opowieści jest książka, którą zatytułowałem: "Cztery miasta w dziesięć dni. Florencja, Piza, Rzym i Wenecja". Przenosi ona nas w fascynującą podróż po czterech słynnych włoskich miastach i ich uroczych okolicach.
W tej dostępnej online na Amazon.pl publikacji nie tylko prezentowane są najbardziej ikoniczne zabytki i atrakcje turystyczne, lecz także osobiste refleksje i doświadczenia trzypokoleniowej grupy podróżników, którzy podzielili się swoimi wrażeniami z tej wyjątkowej wyprawy.
Opuszczając plac św. Marka, natychmiast znajdujemy się na obszarze starego miasta, gdzie rozciągają się imponujące budynki, kościoły i kamienice, wznoszące się nad wąskimi uliczkami i kanałami. Weneckie kamienice wyróżniają się charakterystyczną, wąską i wysoką architekturą, umożliwiającą optymalne wykorzystanie przestrzeni na niewielkich wyspach. Wiele z tych budynków posiada unikalne fasady, bogato zdobione kolorową ceramiką i detalicznymi elementami architektonicznymi. Spacerując po ulicach i zakamarkach miasta, można zauważyć zróżnicowanie architektoniczne weneckich budynków, obejmujące style renesansowe, gotyckie i bizantyjskie, odzwierciedlające bogatą historię miasta. Wiele z tych budowli kryje tajemnicze dziedzińce za fasadami, tworząc intymne przestrzenie wewnątrz budynków. Tradycyjne włoskie okna, z widokiem na kanały, często ozdobione są kolorowymi kwiatami i innymi dekoracjami. Mieszkania i sklepy nad kanałami wyróżniają się niewielkimi pomostami, umożliwiającymi dostęp do wody i łodzi. Turystom chętnie zatrzymującym się w tych miejscach otwiera się widok na przepływające gondole i łodzie. Wenecja słynie z unikalnych konstrukcji budynków przy kanałach, opartych na drewnianych palach wbitych w bagnisty grunt. Pomimo ryzyka zalania podczas przypływów i burz, dba się o ich ochronę. W wyniku podnoszenia się poziomu wody niektóre budynki noszą ślady zalewu, co dodaje im niepowtarzalnego charakteru. Pomimo wyzwań związanych z utrzymaniem drewnianych pal, budynki przy kanałach w Wenecji nadal przyciągają uwagę turystów i stanowią integralną część dziedzictwa kulturalnego miasta. Obecnie niektóre z nich pełnią funkcje muzeów, hoteli i restauracji, przyczyniając się do ich zachowania i utrzymania.
O podróżniku i kupcu Marco Polo wspomniałem już wcześniej. Inna postać, o której chcę jeszcze opowiedzieć, to Giacomo Casanova, który był znanym weneckim awanturnikiem i pernamentnym uwodzicielem, żyjącym w XVIII wieku. Giacomo Casanova urodził się w Wenecji 2 kwietnia 1725 roku w pałacu Ca' Casanova, położonym przy Campo San Samuele. Casanova mieszkał w różnych miejscach w Wenecji w trakcie swojego życia, w tym w domu rodzinnym oraz innych wynajmowanych mieszkaniach. Nawet w pewnym momencie chciałem zobaczyć jego rodzinny dom i się może jakoś zainspirować. Jednak brak czasu spowodował rezygnację z tego pomysłu. Powracając do Casanovy można powiedzieć, że pochodził on z zamożnej rodziny średniej klasy. Szybko zdobył on sławę jako niezwykle elokwentny i błyskotliwy mężczyzna. Jego imię stało się synonimem uwodzenia, a Casanova był znany z romansów z wieloma kobietami, w tym z damami dworu i aktorkami. Nakręco kilka filmów na temat Casanovy. Nic w tym dziwnego, gdyż w ciągu swojego życia Casanova podróżował po Europie, zdobywając reputację nie tylko jako miłosny podrywacz, ale także jako dyplomata, filozof i pisarz. Był więc nie tylko uwodzicielem, ale także pasjonatem naukowego oświecenia, zgłębiającym różne dziedziny wiedzy. Znany był także jako utalentowany gracz w karty i strateg polityczny. Był związany z wieloma ważnymi postaciami tamtego okresu, w tym z królami, książętami i intelektualistami. Casanova spędził pewien czas w więzieniu w Wenecji z powodu oskarżeń o herezję i spisku przeciwko Republice Weneckiej. Został on aresztowany i trafił do więzienia Piombi, które znajdowało się w piwnicach Pałacu Dożów (Ducal Palace), gdzie był uwięziony w latach 1755-1756. Było ono znane z z niskich, ołowianych sufitów, które latem pochłaniając ciepło, sprawiały, że pomieszczenia były gorące i duszne, a zimą odwrotnie były one przeraźliwie zimne, co pogarszało warunki życia w więzieniu. Casanovie udało się uciec, co stało się jednym z najbardziej znanych epizodów w jego życiu, które wzbudzało kontrowersje, a on sam pozostaje postacią fascynującą dla historyków i literatów. Jego autobiografia, "Historia mojego życia", stała się jednym z najbardziej znanych literackich dzieł tego okresu. Mimo swego burzliwego życia Casanova pozostawił trwały ślad w historii Wenecji i Europy, a jego dziedzictwo obejmuje nie tylko jego amorous escapades, ale także wkład w kulturę i intelektualną scenerię XVIII wieku.
Jeden z najbardziej charakterystycznych symboli Wenecji to Most Rialto (Pointe di Rialto). Do niedawna, gdy słyszałem nazwę Rialto, od razu przychodziło mi na myśl kino. Kiedyś chętnie i często bywałem w kinie Rialto, które stało się moim ulubionym miejscem relaksu, które w dawnych czasach pozwalało zapomnieć na moment panującą dookoła szarą rzeczywistość. A tutaj w Wenecji pełne zaskoczenie, bo Rialto to most, na którym w krótkim czasie poczułem się prawie jak w kinie. Most Rialto dostarczył mi niepowtarzalnych kadrów, przenosząc mnie do magicznego świata Wenecji. A sama nazwa "Rialto" wywodzi od włoskiego słowa "Rivoalto", co oznacza "wysoki brzeg" lub "wysoki nurt". To odniesienie do geograficznego położenia mostu i obszaru wokół niego w Wenecji. Początkowo nazwane "Rivoalto", z czasem zmieniono je na "Rialto", a Most Rialto stał się centralnym punktem handlowym, kulturalnym i historycznym w mieście. Most Rialto, ukończony w 1591 roku przez architekta Antonio da Ponte, jest najstarszym spośród czterech mostów nad Wielkim Kanałem. Jego historia sięga aż do roku 1181, gdy rozpoczęto budowę drewnianej kładki podtrzymywanej przez łodzie. W 1255 roku zdecydowano się zastąpić ją drewniano-kamiennym mostem. Obecna kamienno-mostowa konstrukcja, która stoi nad Wielkim Kanałem, jest nie tylko znakomitym rozwiązaniem architektonicznym, lecz także świadectwem długiej historii tego miejsca. Z charakterystycznym trójłukowym układem, most ma dwie niższe boczne kładki i centralny przejazd dla pieszych. Jego długość wynosi 48 metrów, szerokość 22 metrów, a opiera się na łuku wspartym przez 6 000 dębowych pali. W przeszłości centralny łuk był podnoszony, umożliwiając przejście większych jednostek. Od czasu powstania w roku 1591 aż do otwarcia Mostu Dobroczynności (Ponte della Carità) w 1854 roku był jedynym mostem nad Wielkim Kanałem. Przez stulecia Most Rialto był sercem handlu w Wenecji, z tętniącym życiem rynkiem rozmieszczonym po obu stronach. Stał się symbolem bogactwa i prosperity miasta, przyciągając uwagę jako jedno z najbardziej rozpoznawalnych miejsc w Wenecji.
Dzisiaj Most Rialto jest jednym z najbardziej znanym i odwiedzanym miejscem w Wenecji. Most Rialto łączy dzielnice San Marco i San Polo sprawiając, że turyści cieszą się widokiem na Wielki Kanał i handlującymi straganami na moście. W pobliżu mostu znajduje się Palazzo dei Camerlenghi, który był siedzibą finansowego organu miasta i często jest fotografowany razem z Mostem Rialto. Co roku w dniu 25 kwietnia obchodzone jest święto Mostu Rialto, upamiętniające ukończenie budowy mostu. Jego okolice odgrywały strategiczną rolę w handlu oraz produkcji uzbrojenia morskiego. Do dziś przy moście znajduje się targ rybny, a w pobliżu znajdowała się mennica, stąd pierwotna nazwa mostu – Ponte della Moneta. Jego okolice były strategicznie ważne dla handlu i produkcji uzbrojenia morskiego. Do dziś obok mostu znajduje się targ rybny. W pobliżu znajdowała się także mennica, dlatego most pierwotnie znany był jako Ponte della Moneta. Most Rialto jest bardzo chętnie odwiedzany, co sprawia, że w godzinach szczytu bywa zatłoczony, co powoduje że przemieszczanie się staje się uciążliwe. Nie wiem dlaczego nie zrobiłem żadnej fotografii mostu Rialto z dystansu.
Czym jest Murano? To niezwykle malownicza wysepka położona tuż obok Wenecji i poprzedzielana kanałami. Można ją też uznać za siedem mniejszych wysepek połączonych w jedno za pomocą mostów. Wyspa Murano jest światowym centrum produkcji szkła, słynącym z niepowtarzalnych i ręcznie wykonanych dzieł sztuki szklarskiej. Historia szklarstwa na Murano sięga XII wieku, a mieszkańcy tej wyspy zdobyli reputację mistrzów w dziedzinie szkła weneckiego. Specyfika szkła murano polega na jego wyjątkowej klarowności, kolorach i delikatności, osiąganej dzięki tradycyjnym technikom rzemieślniczym. Wielowiekowe doświadczenie przyczyniło się do zwiększenia trwałości i wytrzymałości szkła, które poddawano barwieniu. Opracowano tu wiele technik zdobniczych, z których bardziej znany jest filigran, czyli łączenie dwóch różnych kawałków szkła. Charakterystyczne dla szkła murano są również intrygujące wzory, w tym murrina, czyli technika tworzenia wzorów poprzez łączenie kolorowych prętów szkła i latticino, czyli delikatne pasy białego szkła w kolorowym tle. Słynny jest również "millefiori", co oznacza dosłownie „milion kwiatów”, gdzie szklane pręciki są układane w taki sposób, aby tworzyć efekt kwiatowego wzoru. W rzeczywistości efekt tej żmudnej pracy często przypomina pole pełnie ekscentrycznych, wielobarwnych kwiatów. Inne metody zdobienia używane do dziś to emaliowanie i grawerowanie a także złocenie i prążkowanie.
Poza tymi bardziej znanymi, opracowano dziesiątki mniej popularnych i niesamowicie skomplikowanych metod zdobniczych. Są one często do dziś przechowywane w starych rodzinach szklarskich jako cenne tajemnice. Na wyspie istnieje wiele rodzinnych warsztatów i fabryk, gdzie przekazywane są tajniki produkcji szkła z pokolenia na pokolenie. Wytwarzane są różnorodne przedmioty, od dekoracyjnych wazonów i kieliszków po praktyczne elementy takie jak lampy czy zwierciadła. Spacerując weneckimi ulicami natrafiamy często na sklepy oferujące wyroby szklane murano. Patrząc na przepiękne wazy, lampki, figurki, ale przede wszystkim kolczyki, zawieszki i bransoletki wykonane w tej technice ciężko jest wyobrazić sobie jakim cudem weneccy mistrzowie sztuki tworzą taką różnorodność wzorów i kolorów z materiału tak zwyczajnego, jak szkło. Dzieła szklane z Murano zdobią nie tylko wnętrza lokalnych domów, ale także są eksportowane na cały świat jako luksusowe i cenione wyroby sztuki. Wyspa jest również domem dla Museo del Vetro, czyli Muzeum Szkła, które prezentuje historię, techniki i ewolucję sztuki szklarskiej na Murano. Warto więc odwiedzić Murano, bo to nie tylko okazja do zakupu oryginalnych wyrobów szklarskich, ale również do obserwacji na żywo pracy artystów w ich pracowniach. Przedmioty produkowane na wyspach Murano podbiły szybko cały ówczesny świat.
Spacerując po weneckich uliczkach i placach, nie sposób nie zauważyć nie tylko urokliwych szklanych wyrobów z Murano, lecz także tajemniczych masek, które kuszą na każdym rogu - od skromnych straganów po ekskluzywne butiki. Ich ceny wahają się od kilku euro do kilkuset, przyciągając zainteresowanie miłośników sztuki z całego świata. Weneckie maski, o korzeniach sięgających średniowiecza, stanowią integralną część karnawału w Wenecji, uznawanego za jeden z najbardziej rozpoznawalnych na świecie. Początkowo noszone w celu utrzymania anonimowości podczas karnawałowych festynów, maski umożliwiały mieszkańcom i gościom swobodne poruszanie się bez ograniczeń społecznych. Pełniły różnorodne funkcje - od wyrażania uczuć po ukrywanie tożsamości, tworząc bogactwo artystycznych wyrazów. Historia weneckich masek ściśle wiąże się z Commedia dell'arte, teatralnym gatunkiem, w którym maski noszone przez aktorów podkreślały różnorodność postaci, takich jak Arlecchino czy Pulcinella. Komedialna plastyka, odgrywająca kluczową rolę w tym zabawnym przedsięwzięciu, doprowadziła do utrwalenia się charakterystycznych typów maskowych, które często powtarzały się w różnych scenariuszach. Każdy kształt maski miał swoje symboliczne znaczenie - od komedii i tragedii po tajemnicze maski "volto", zakrywające całą twarz. Rzemieślnicy, zwani "mascherari", specjalizowali się w tworzeniu unikalnych i pięknych masek, często zdobionych złotem, aksamitem, piórami i kamieniami szlachetnymi. W XVII wieku noszenie masek było uregulowane prawnie, a podczas karnawału każdy, niezależnie od statusu społecznego, sięgał po tę tajemniczą ozdobę. Niemniej jednak, w XVIII wieku moda na noszenie masek osłabła, a na początku XIX wieku wprowadzono zakaz ich używania. W latach 70. XX wieku tradycja noszenia masek została odnowiona, a rzemieślnicy ponownie zaczęli tworzyć unikatowe dzieła sztuki. Dziś weneckie maski nie tylko symbolizują karnawał, ale także stają się popularnymi pamiątkami, często zdobionymi ręcznie wykonanymi wzorami. Choć tradycja maski ma swoje korzenie w przeszłości, to współczesne weneckie maski kontynuują swój magiczny taniec między historią a współczesnością, pozostając nieodłącznym elementem kultury i sztuki Wenecji. Współczesne karnawały w Wenecji przyciągają tłumy turystów, chętnie uczestniczących w tradycji noszenia masek, tworząc kolorowy i tajemniczy pejzaż ulic.
Republika Wenecka, nazywana także Serenissima Repubblica di Venezia, istniała przez około 1100 lat, będąc ważną potęgą polityczną i kulturalną. Założona w 697 roku, Wenecja przekształciła się z małej osady w lagunach w potężną potęgę morską i centrum kultury. Nazwa "Serenissima" podkreślała wyjątkowe miejsce Republiki Weneckiej. To określenie, oznaczające "Najdostojniejsza", symbolizowało chlubny status, jaki cieszyła się Wenecja, i często używane jest w kontekście potęgi i przepychu Republiki. Jako jedna z wiodących potęg morskich średniowiecza i renesansu, Serenissima Repubblica odegrała kluczową rolę w Europie. Pałac Dożów, ikoniczny symbol politycznej mocy Wenecji, jest reprezentatywny dla panowania Serenissimy. Republika Wenecka słynęła z działalności handlowej, kontrolując szlaki zarówno na wschodzie, jak i na zachodzie. Jej potęga ekonomiczna i stabilność polityczna przyczyniły się do rozwoju kulturalnego i artystycznego, pozostawiając dziedzictwo sztuki i architektury. W 1797 roku era Serenissimy dobiegła końca podczas podboju Wenecji przez Napoleona. Niemniej jednak wiele historycznych miejsc w Wenecji przypomina o chwale czasów Serenissima Repubblica, stanowiąc ważne punkty odniesienia kulturowego i historycznego. Dziś nazwa "Serenissima" symbolizuje majestatyczną przeszłość Wenecji, przyciągając zwiedzających z całego świata, aby doświadczyć bogactwa dziedzictwa i piękna miasta. Dla mnie, skromnego mieszkańca Europy Północnej, Serenissima kojarzy się związkiem miast-państw Hansa, których stolica znajdowała się w Liebece, słynącej do dziś z marcepanów. Wenecja to nie tylko inspirująca przeszłość, ale również teraźniejszość, która w wielu przypadkach ma znaczenie dla współczesnego świata. W kolejnej części przedstawię kilka przykładów.
Wenecja to fascynująca opowieść o historii i kulturze o światowym znaczeniu. Dzisiaj miasto to odgrywa aktywną rolę na międzynarodowej scenie, widzianej z różnych perspektyw. Wspomnę tutaj o organie znanym jako Komisja Wenecka, oficjalnie znanej jako Europejska Komisja Demokracji przez Prawo. To ciało Rady Europy zajmuje się kwestiami demokracji i praw człowieka. Powołane w 1990 roku, oferuje doradztwo prawne dotyczące konstytucji, prawa wyborczego i systemów politycznych państw członkowskich Rady Europy. Komisja Wenecka ma główny cel wspierania państw członkowskich w rozwijaniu demokracji, praworządności i ochrony praw człowieka, dostarczając ekspertyz i opinii prawnych. Jej skład to niezależni eksperci prawa konstytucyjnego, a prace obejmują analizę projektów ustaw, konstytucji i przestrzegania standardów demokratycznych. Opinie Komisji Weneckiej są cenione jako ważne narzędzie wspierające procesy demokratyczne i prawne w Europie. Wenecja to także centrum kulturalne. Teatr "La Fenice" to jedno z najbardziej rozpoznawalnych miejsc operowych i koncertowych we Włoszech. Fundacja "Querini Stampalia" to instytucja kulturalna, obejmująca muzeum, bibliotekę i centrum kulturalne, propagująca sztukę i kulturę. Historyczny kompleks stoczni marynarki weneckiej "Arsenale di Venezia" również przyczynia się do promocji kultury i jest obecnie miejscem wystaw i wydarzeń artystycznych. "Biennale w Wenecji" to prestiżowe wydarzenie kulturalne, organizowane co dwa lata, obejmujące sztukę współczesną, architekturę, taniec, film i muzykę. Nagroda zdobyta na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji stanowi znaczące wyróżnienie dla filmu, reżysera lub aktora. Festiwal odbywa się na weneckiej wyspie Lido, popularnym miejscu rekreacyjnym. Na zakończenie, dwie uwagi dotyczące nauki. Włoskie Centrum Badań Morskich (Consorzio Interuniversitario per le Scienze del Mare - CISM) to instytut badawczy specjalizujący się w morskich naukach i technologii, a Uniwersytet Ca' Foscari (Università Ca' Foscari Venezia) to jedna z głównych instytucji edukacyjnych we Włoszech, oferująca różnorodne programy nauczania, zwłaszcza w dziedzinie nauk społecznych, ekonomii i języków obcych. To tylko przykłady świadczące o znaczącej roli Wenecji w kształtowaniu kultury i nauki współczesnej Europy oraz udziale tego miasta w rozwoju naszej cywilizacji. Odkrywając Wenecję, wyruszamy w podróż przez bogactwo historii, sztuki i dziedzictwa, które wciąż wpływają na nasze życie i społeczeństwo.
Zachęcam także do zapoznania się z moimi książkami traktującymi o miejscach dalszych i bliższych, znanych i nieznanych, które dane mi było odwiedzić i opisać. Ale nie tylko. Są też tam inne prace, abstrahujące od tego tematu.
A ta tajemnicza postać na obrazie to Handrystol, wędrowiec pochodzący ze świata fantazji, który towarzyszy każdej mojej książce. Stworzyła go i nadała mu osobowości pewna księżniczka. Handrystol kogoś poszukuje i często korzysta z okazji, aby wspólnie odwiedzić i sprawdzić przeróżne miejsca. Poniższy link prowadzi do jednego z nich, kontynuując naszą wirtualną wędrówkę w przestrzeni i w czasie.